Γνωρίζατε ότι… από το 1989 έως και το 1997 το κύπελλο πρωταθλητριών στο μπάσκετ το «σήκωναν» μόνο Γιουγκοσλάβοι προπονητές;
Αν θέλεις να σηκώσεις το τρόπαιο του Πρωταθλητή Ευρώπης πρέπει να πάρεις Γιουγκοσλάβο προπονητή!
Αυτές ήταν οι κουβέντες των ανθρώπων κοντά στον Σωκράτη Κόκκαλη όταν το 1996 ήταν ανάμεσα στο δίλημμα «Ιωαννίδης ή άλλος προπονητής;».
Ο διοικητικός ηγέτης των «ερυθρόλευκων», μετά από τέσσερα (4) σερί πρωταθλήματα Ελλάδος με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη (1993-1996), είχε βάλει ως στόχο το κύπελλο πρωταθλητριών.
Παρά τις προσπάθειες με τις ομάδες του Ιωαννίδη, η κούπα δεν είχε έρθει ακόμη στον Πειραιά.
Τουναντίον!
Ο μεγάλος αντίπαλος Παναθηναϊκός, χωρίς να έχει πάρει πρωτάθλημα Ελλάδος, είχε καταφέρει το 1996 στο Παρίσι να σηκώσει το κύπελλο πρωταθλητριών του μπάσκετ!
Και με ποιον προπονητή οι «πράσινοι» πήραν την κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης;
Με το Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.
Και από που ήταν ο Μάλκοβιτς;
Από την πρώην Γιουγκοσλαβία φυσικά.
Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ήταν ένας από τους τρεις (3) Γιουγκοσλάβους προπονητές οι οποίοι είχαν σηκώσει τα οκτώ (8) κύπελλα Πρωταθλητριών από το 1989 ως και το 1996!
Χωρίς να μπορέσει άλλος προπονητής από άλλη χώρα να μπει σφήνα.
Οι άλλοι δύο ήταν ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς!
Ο Μάλκοβιτς το είχε σηκώσει τέσσερις φορές (4), ο Ομπράντοβιτς τρεις (3) και ο Παβλίσεβιτς μία (1).
Ας δούμε λοιπόν πως φτάσαμε στις οκτώ (8) συνεχόμενες κατακτήσεις των κυπέλλων Πρωταθλητριών από τους Γιουγκοσλάβους προπονητές, οι οποίες έγιναν εννέα (9) μετά την επικράτηση του Ολυμπιακού το 1997 στη Ρώμη απέναντι στην Μπαρτσελόνα, με προπονητή τον Σέρβο Ντούσαν Ίβκοβιτς!
Φράνκο Καζαλίνι 1988
Ένας Ιταλός με την Τρέϊσερ Μιλάνου ήταν ο τελευταίος μη Γιουγκοσλάβος προπονητής που είχε κατακτήσει τον τίτλο του 1988 στο νεοσύστατο «Final-4» που έγινε στη Γάνδη του Βελγίου.
Με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Μπομπ Μάκαντου, η Τρέϊσερ έφτασε στην κορυφή για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κερδίζοντας την Μακάμπι με 90-84.
Το «Final-4» της Γάνδης ήταν για τον Άρη μία χαμένη ευκαιρία να διεκδικήσει την κορυφή της Ευρώπης.
Η ήττα από την Μακάμπι στον ημιτελικό στέρησε από τον Άρη του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Ιωαννίδη την συμμετοχή του στον μεγάλο τελικό.
Ετόρε Μεσίνα 1998
Για να ξανασηκώσει κάποιος άλλος, μη Γιουγκοσλάβος, το τρόπαιο έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια.
Ήταν το 1998 όταν ο Ετόρε Μεσίνα και η Κίντερ Μπολόνια επιβλήθηκαν της ΑΕΚ και πήραν στην Ιταλία το τρόπαιο.
Ενδιάμεσα του Καζαλίνι και του Μεσίνα όπως γράψαμε παραπάνω τα εννέα (9) κύπελλα τα σήκωσαν τέσσερις (4) πρώην Γιουγκοσλάβοι προπονητές.
Αυτά τα δεδομένα είχε μπροστά του ο Σωκράτης Κόκκαλης το 1996 όταν βρέθηκε στο δίλημμα «Ιωαννίδης ή Γιουγκοσλάβος προπονητής;».
Εκ του αποτελέσματος και με την πρόσληψη του «σοφού» Ντούσαν Ίβκοβιτς, η επιλογή του να ακούσει τους συνεργάτες του ήταν καταλυτική για να πάρει ο Ολυμπιακός το πρώτο από τα τρία (3) τρόπαια στην κορυφαία Ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.
Ας δούμε τώρα μία-μία τις εννέα (9) συνεχόμενες διοργανώσεις όπου οι Γιουγκοσλάβοι προπονητές έκαναν «θραύση» στα κύπελλα πρωταθλητριών του μπάσκετ.
1989 Μόναχο
Γιουγκοπλάστικα – Μάλκοβιτς
Το «Final-4» του 1989 έγινε στο «Ολίμπια Χάλε» του Μονάχου και ήταν η αρχή μιας ομάδας που επί τρία (3) χρόνια σάρωσε τους τίτλους.
Η Γιουγκοπλάστικα του Σέρβου προπονητή Μπόζινταρ Μάλκοβιτς είχε στη σύνθεση της νέους αλλά ταλαντούχους Γιουγκοσλάβους μπασκετμπολίστες.
Ο Ντίνο Ράτζα και ο Τόνι Κούκοτς, συνεπικουρούμενοι από τον «παλιό» Ντούσαν Ιβάνοβιτς, έκαναν σπουδαία παιχνίδια στο τουρνουά.
Απέκλεισαν πρώτα την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό με 87-77 και στον τελικό ολοκλήρωσαν την έκπληξη νικώντας τη Μακάμπι με 75-69.
Το εντυπωσιακό στην ομάδα του Μάλκοβιτς ήταν το γεγονός ότι στην σύνθεση της δεν είχε ούτε έναν ξένο παίκτη!
Ήταν η πρώτη από τις τρεις (3) συνεχόμενες κούπες που κέρδισε η ομάδα του Σπλιτ.
Όπως γράψαμε παραπάνω ο Άρης έχασε μεγάλη ευκαιρία να βρεθεί στον τελικό. Ήταν μπροστά σε όλη τη διάρκεια του ημιτελικού με την Μακάμπι αλλά ένα «μπλακ-άουτ» στα τελευταία λεπτά στέρησε από τους «κιτρινόμαυρους» την συμμετοχή τους στον τελικό!
Δείτε πλάνα από την ήττα του Άρη από την Μακάμπι.
Και εδώ, πως η τρομερή Γιουγκοπλάστικα επικράτησε των Ισραηλινών.
1990 Σαραγόσα
Γιουγκοπλάστικα – Μάλκοβιτς
Τα «μωρά» του Μάλκοβιτς ξαναχτύπησαν έναν χρόνο μετά!
Στην Σαραγόσα, στην τρίτη (3η) και τελευταία συμμετοχή του Άρη σε «Final-4», η Γιουγκοπλάστικα του Μάλκοβιτς επανέλαβε τον «άθλο» του Μονάχου! Κατάφερε να σηκώσει την κούπα για δεύτερη φορά νικώντας στον τελικό το «φαβορί» που άκουγε στο όνομα Μπαρτσελόνα.
Για να φτάσει στον τελικό η Γιουγκοπλάστικα, απέκλεισε την Λιμόζ. Την νίκησε εύκολα με 101-83 και έδωσε ραντεβού με την Μπαρτσελόνα στον τελικό.
Ο Άρης στον άλλο ημιτελικό δεν είχε την δύναμη να ακολουθήσει τους «Καταλανούς» και υπέκυψε και αυτός εύκολα με 104-83.
Με τον νεοφερμένο Ζόραν Σάβιτς να δίνει όγκο και πάθος κάτω από τα καλάθια, η Γιουγκοπλάστικα έκανε την έκπληξη και νίκησε στον τελικό την Μπαρτσελόνα μέσα σε Ισπανικό έδαφος με σκορ 72-67.
Το ταλέντο που είχε συσσωρευθεί στο Σπλιτ είχε δώσει στην Γιουγκοπλάστικα δύο (2) συνεχόμενα κύπελλα Πρωταθλητριών ομάδων του μπάσκετ.
Και σε αυτό το «Final-4» η ομάδα του Μάλκοβιτς κατέβηκε χωρίς κανέναν ξένο παίκτη στη σύνθεση της!
Δείτε εδώ τον τελική επικράτηση της Γιουγκοπλάστικα επί της Μπαρτσελόνα.
1991 Παρίσι
POP ΄84 – Παβλίσεβιτς
Μετά από αυτές τις επιτυχίες η Γιουγκοπλάστικα πέρασε ένα καλοκαίρι αναδιοργάνωσης.
Πολλά άλλαξαν στην ομάδα.
Στην αρχή άλλαξε το όνομα της. Ουσιαστικά ο νέος χορηγός «POP ΄84» έδωσε στην δις πρωταθλήτρια Ευρώπης το νέο της όνομα.
Έπειτα ο βασικός δημιουργός της ομάδας των επιτυχιών Μπόζινταρ Μάλκοβιτς έφυγε από την ομάδα και πήγε στην ηττημένη του τελικού Μπαρτσελόνα για να φτιάξει εκεί ένα σύνολο που θα έπαιρνε τα «σκήπτρα» από την πρώην ομάδα του!
Ο σπουδαίος Ντίνο Ράτζα, βασικός συντελεστής των δύο κυπέλλων, άφησε την ομάδα και τράβηξε για την Ιταλία. Ένα πλούσιο συμβόλαιο τον περίμενε στη Μεσατζέρο Ρόμα.
Ο Ιβάνοβιτς πήγε στην Ισπανική Τζιρόνα και ο Σόμπιν στον Άρη.
Έτσι στην ομάδα έμειναν οι Κούκοτς και Σάβιτς. Κοντά σε αυτούς και οι Σρετένοβιτς και Περάσοβιτς οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στις κατακτήσεις των δύο μέχρι τότε κυπέλλων.
Προπονητής ανέλαβε ο Κροάτης Ζέλικο Παβλίσεβιτς ο οποίος αργότερα ανέλαβε τον Παναθηναϊκό.
Με μόνη προσθήκη τον Αμερικάνο Λέστερ, η POP ΄84 δεν συγκαταλέγονταν στα φαβορί του κυπέλλου πρωταθλητριών για τη σεζόν 1990-1991.
Ακόμα και όταν η ομάδα πήγε στο Παρίσι για να παίξει στο «Final-4» κανείς δεν της έδινε ελπίδες.
Αλίμονο σε αυτούς που πίστευαν ότι και μόνο η συμμετοχή στο «Final-4» ήταν επιτυχία για την Γιουγκοπλάστικα POP ΄84!
Η πρώτη ομάδα που γνώρισε την δύναμη της ομάδας του Παβλίσεβιτς ήταν η Σκαβολίνι Πέζαρο.
Μετά από μεγάλη «μάχη» ανάμεσα στις δύο ομάδες η Γιουγκοπλάστικα νίκησε τους Ιταλούς με σκορ 93-87 και «έφυγε» για τελικό.
Εκεί συνάντησε και πάλι το «φαβορί» Μπαρτσελόνα!
Η Ισπανική ομάδα ήταν για δεύτερη συνεχή φορά στον τελικό και είχε στον πάγκο της τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Τον δημιουργό της φοβερής Γιουγκοπλάστικα, ο οποίος ήξερε «απ΄ έξω και ανακατωτά» την προηγούμενη ομάδα του.
Όλα ήταν με το μέρος της Μπαρτσελόνα η οποία στον ημιτελικό είχε κερδίσει εύκολα την Μακάμπι με 101-67.
Μπροστά σε 14.000 θεατές στο «Παλαί ντε Μπερσί» του Παρισιού η Γιουγκοπλάστικα ή POP ΄84 επέβαλε από την αρχή τον ρυθμό της και περιόρισε του «ατού» της Μπαρτσελόνα. Με αργό τέμπο και γρήγορες επιστροφές στην άμυνα, η ομάδα του Παβλίσεβιτς όποτε της δίνονταν η ευκαιρία «έτρεχε» το παιχνίδι της.
Απέναντι στην παλιά του ομάδα ο προπονητής της Μπαρτσελόνα Μπόζινταρ Μάλκοβιτς δεν είχε «λύσεις». Αν και ο Τόνι Κούκοτς τελείωσε τον τελικό με μόλις 11 πόντους και άσχημα ποσοστά στα σουτ, η POP ΄84 με μπροστάρηδες τους Σάβιτς και Λέστερ, κατάφερε να ρίξει στο «καναβάτσο» την ομάδα του πρώην προπονητή της!
Η Γιουγκοπλάστικα POP ΄84 ολοκλήρωσε την έκπληξη και με σκορ 70-65 κατέκτησε για τρίτη (3η) φορά στη σειρά το κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων στο μπάσκετ!
Καταπληκτικό επίτευγμα για μία ομάδα που αμέσως μετά τις τρομερές επιτυχίες διαλύθηκε, καθώς οι παίκτες της, με πρώτο τον Κούκοτς, έφυγαν για πιο προηγμένα πρωταθλήματα.
Μετά το «Final-4» του Παρισιού η ενωμένη Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε και οι ομάδες συμμετείχαν πλέον με τις σημαίες των νέων χωρών τους.
Δείτε εδώ την τελευταία «παράσταση» της υπέροχης ομάδας από το Σπλιτ.
1992 Κωνσταντινούπολη
Παρτιζάν – Ομπράντοβιτς
Το «Final-4» που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 1992 είχε για πρωταγωνιστή τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς ο οποίος έδωσε με τρίποντο στο τέλος το τρόπαιο στον ολόφρεσκο προπονητή Ζέλικο Ομπράντοβιτς!
Ο Σέρβος είχε κρεμάσει τα παπούτσια του το προηγούμενο καλοκαίρι και είχε αναλάβει την Παρτιζάν ως πρώτος προπονητής.
Η δουλειά του άρχισε να παίρνει «σάρκα και οστά» με την συμμετοχή της Παρτιζάν στο «Final-4» που έγινε στην Κωνσταντινούπολη.
Με «πρώτα βιολιά» τους Τζόρτζεβιτς, Ντανίλοβιτς, Ρέμπρατσα και Κοπρίβιτσα, η Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς άφησε εκτός τελικού την Φίλιπς Μιλάνου με σκορ 82-75.
Στο τελικό συνάντησε την Μπανταλόνα. Στο Ισπανικό εμφύλιο με αντίπαλο την Εστουντιάντες, η Μπανταλόνα είχε τον πρώτο λόγο και νίκησε εύκολα με 91-69.
Ο μεγάλος τελικός είχε όλα τα στοιχεία του δράματος.
Με καλάθι του Τ.Γιοφρέσα 10 δευτερόλεπτα πριν το τέλος η Μπανταλόνα πέρασε μπροστά με ένα καλάθι διαφορά.
70-68.
Η μπάλα αμέσως πήγε στα χέρια του Αλεξάντερ «Σάσα» Τζόρτζεβιτς ο οποίος διέσχισε γρήγορα το γήπεδο, πριν πατήσει γερά με τα δύο πόδια λίγο έξω από τα 6.25.
Με μόλις 3 δευτερόλεπτα να απομένουν η μπάλα κατέληξε στο καλάθι των Ισπανών! Παρά την γρήγορη επαναφορά η Μπανταλόνα δεν κατάφερε να ανταποδώσει.
Η Παρτιζάν του Ομπράντοβιτς ήταν η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, παίρνοντας την «σκυτάλη» από την Γιουγκοπλάστικα.
Για τέταρτη (4η) συνεχή φορά ομάδα από την πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Για τέταρτη (4η) συνεχή φορά προπονητής από την πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν πρωταθλητής Ευρώπης.
Αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ο οποίος σύντομα θα ξαναγίνονταν πρωταθλητής Ευρώπης.
Με το τρίποντο του Τζόρτζεβιτς φόρεσε το πρώτο του μετάλλιο στην πλούσια και γεμάτη επιτυχίες καριέρα του.
Ένα άλλο τρίποντο, αυτή τη φορά του Τόμπσον, θα τον ξαναέκανε πρωταθλητή Ευρώπης.
Αλλά μέχρι τότε σειρά είχε ένα άλλο «Final-4».
Αυτό του 1993 στο ΣΕΦ του Πειραιά!
1993 Πειραιάς
Λιμόζ – Μάλκοβιτς
Το «Final-4» που έγινε τον Απρίλιο του 1993 στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, χαρακτηρίστηκε από την χαμένη ευκαιρία του ΠΑΟΚ να κατακτήσει το τρόπαιο και για το «αντιμπάσκετ» που παρουσίασε η πρωταθλήτρια για το 1993 Λιμόζ.
Η Γαλλική ομάδα είχε δώσει τα «κλειδιά» της στον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ο οποίος δίνοντας εντολή οι επιθέσεις να γίνονται στο τέλος των 30 δευτερολέπτων, παρουσίασε μία ομάδα η οποία την ενδιέφερε μόνο το αποτέλεσμα.
Με κάθε κόστος.
Και το κόστος ήταν το ίδιο το μπάσκετ.
Παρά το θεαματικό μπάσκετ που παρουσίασε με την Γιουγκοπλάστικα αλλά και με την Μπαρτσελόνα, ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς της Λιμόζ ήταν άλλος προπονητής!
Με συνταγή το αργό μπάσκετ και την άμυνα στα όρια του φάουλ, η Λιμόζ που αγωνίστηκε στον Πειραιά το 1993 έκανε την έκπληξη και σήκωσε το τρόπαιο.
Νίκησε στον ημιτελικό την Ρεάλ Μαδρίτης του Σαμπόνις με 62-52 και περίμενε τον νικητή του άλλου ημιτελικού.
Εκεί αγωνίζονταν η καλύτερη ίσως ομάδα που παρουσίασε ο ΠΑΟΚ.
Με παίκτες όπως ο Φασούλας, ο Πρέλεβιτς, ο Κόρφας, ο Λέβινγκστον, ο Μπάρλοου, ο Μπουντούρης κ.α., ο «Δικέφαλος» ήταν το «φαβορί» του «Final-4».
Είχε για αντίπαλο την Μπενετόν Τρεβίζο των Κούκοτς, Ρουσκόνι, Ιακοπίνι, Τιγκλ και όλοι περίμεναν ότι ο ΠΑΟΚ ο οποίος πήγαινε «τρένο» μέχρι τότε θα κέρδιζε εύκολα ή δύσκολα την Ιταλική ομάδα.
Λίγο η έλλειψη λόγω τραυματισμού του Χρήστου Τσέκου με αποτέλεσμα ο Ρουσκόνι να φορτώσει με φάουλ τον Φασούλα και να κάνει «πάρτι» κάτω από τα καλάθια και λίγο το εύστοχο σουτ του Ραγκάτσι στο τέλος άφησαν τον «Δικέφαλο του Βορρά» εκτός τελικού.
Με ηγέτες τους Γιανγκ, Ζντοβτς, Μπιλμπά και Ντακουρί, η Λιμόζ του Μάλκοβιτς παγίδευσε την Μπενετόν Τρεβίζο και την περιόρισε επιθετικά.
Το τελικό σκορ 59-55 με το οποίο κέρδισε η Λιμόζ είναι ενδεικτικό του μπάσκετ που είδαμε από την ομάδα του Μάλκοβιτς.
Στους δύο αγώνες η Λιμόζ σκόραρε 121 πόντους και δέχτηκε μόλις 107 από τους αντιπάλους της!
Μπορεί το κύπελλο πρωταθλητριών να έφυγε από τις Γιουγκοσλάβικες ομάδες, όμως ένας Σέρβος διατήρησε την παράδοση που ίσχυε από το 1989.
Το κύπελλο πρωταθλητριών το σήκωναν μόνο πρώην Γιουγκοσλάβοι προπονητές.
Αυτό δεν άλλαξε ούτε την επόμενη χρονιά.
1994 Τελ-Αβίβ
Μπανταλόνα – Ομπράντοβιτς
Ότι δεν κατάφερε η Μπανταλόνα το 1992 το πέτυχε δύο χρόνια αργότερα στο «Final-4» του Τελ-Αβίβ.
Εκεί που οι δύο νέες δυνάμεις του Ευρωπαϊκού μπάσκετ δώσανε ραντεβού για τον πρώτο Ελληνικό «εμφύλιο»!
Το «Final-4» του Τελ-Αβίβ χαρακτηρίστηκε από τον Ελληνικό «εμφύλιο» ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό με νικητή τον πρώτο και από το τρίποντο «μαχαιριά» του Κορνήλιους Τόμπσον στον τελικό ανάμεσα στην Μπανταλόνα και τους «ερυθρόλευκους».
Τα «καραβάνια» των Ελλήνων φιλάθλων που ξεκίνησαν από το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό το Τελ-Αβίβ έδωσαν άλλο χρώμα στο «Final-4» που έγινε στην πόλη του Ισραήλ.
Στον ημιτελικό ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη είχε λύσεις και με σκορ 77-72 κατάφερε να αφήσει εκτός τελικού τον Παναθηναϊκό του Κώστα Πολίτη.
Έτσι η Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς, η οποία νίκησε στον δικό της «εμφύλιο» την Μπαρτσελόνα του Ρενέσες με σκορ 79-65, ήταν η ομάδα που θα διεκδικούσε από τον Ολυμπιακό την κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης για τη σεζόν 1993-1994.
Ο Ολυμπιακός κατέβηκε στον αγώνα ως το απόλυτο «φαβορί». Κανείς δεν έδινε «τύχη» στην Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Για να γραφτεί το τελικό 59-57 υπέρ των Ισπανών έπρεπε ο Ολυμπιακός να μείνει άποντος στα τελευταία 6 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα και ο Κορνήλιους Τόμπσον να σημειώσει το τρίποντο της ζωής του!
Με αυτό τον τρόπο η παράδοση να κατακτούν το τρόπαιο οι προπονητές από την «μεγάλη των πλάβι σχολή» συνεχίστηκε.
Δείτε εδώ πως ο Ολυμπιακός έχασε ένα δικό του κύπελλο!
1995 Σαραγόσα
Ρεάλ – Ομπράντοβιτς
Ελληνικό «εμφύλιο» είχαμε και την επόμενη σεζόν στη Σαραγόσα της Ισπανίας.
Όπως συνέβη και την προηγούμενη χρονιά στο Τελ-Αβίβ, ο Ολυμπιακός ήταν πιο έτοιμος για τον «Ελληνικό» ημιτελικό και με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Έντι Τζόνσον νίκησε με το «εφηβικό» σκορ 58-52 τον Παναθηναϊκό.
Οι 17 πόντοι του πρώην «ερυθρόλευκου» Πάσπαλιε δεν ήταν αρκετοί για να δώσουν στον Παναθηναϊκό το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό.
Εκεί ο Ολυμπιακός συνάντησε την Ρεάλ Μαδρίτης που είχε σαν προπονητή τον «Γκαστόνε», όπως χαρακτήριζαν οι Ελληνικές εφημερίδες, Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Μόνο όταν αργότερα φόρεσε τα πράσινα του «Παναθηναϊκού» σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τον «υποτιμητικό» αυτόν τίτλο…
Ο Ομπράντοβιτς είχε στην ομάδα του δύο από τους καλύτερους μπασκετμπολίστες που αγωνίζονταν εκείνη τη σεζόν στην Ευρώπη.
Από την μία ήταν το «θαύμα της φύσης» που άκουγε στο όνομα Άρβιντας Σαμπόνις και από την άλλη ο Τζον Αρλάουκας ο οποίος συμπλήρωνε ιδανικά τον Λιθουανό «γίγαντα».
Ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη δεν κατάφερε να προβάλει αντίσταση στους Ισπανούς και δίκαια η Ρεάλ σήκωσε την κούπα, σχεδόν «εντός έδρας», με το τελικό σκορ να είναι 73-61.
Για τους νικητές ο Σαμπόνις είναι 23 πόντους, πετυχαίνοντας με τρίποντο το πρώτο καλάθι του τελικού, και ο Αρλάουκας 16.
Για τον Ολυμπιακό οι Νάκιτς και Βολκώφ είχαν από 15 πόντους. Ο Φασούλας έμεινε άποντος και ο Έντι Τζόνσον είχε μόλις 9 πόντους.
Με την νίκη της Ρεάλ ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έκανε τρεις (3) τις προσωπικές τους κατακτήσεις, και οι πρώην Γιουγκοσλάβοι προπονητές επτά (7) τις συνεχόμενες κατακτήσεις.
Θα συνέχιζαν με δύο (2) ακόμη.
Δείτε τον τελικό στο παρακάτω βίντεο.
1996 Παρίσι
Παναθηναϊκός – Μάλκοβιτς
Αυτό που πάλεψε ο Άρης επί μία τριετία και αντίστοιχα ο Ολυμπιακός επί μία διετία, το κατάφερε ο Παναθηναϊκός του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.
Τα αδέρφια Γιαννακόπουλοι «πόνταραν» στον πρωταθλητή Ευρώπης με την Γιουγκοπλάστικα και την Λιμόζ, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και δεν έκαναν λάθος.
Για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να γίνει η πρώτη Ελληνική ομάδα που κατέκτησε το κύπελλο πρωταθλητριών στο μπάσκετ, χρειάστηκαν δύο «στοπ» του Στόγιαν Βράνκοβιτς.
Ο «γίγαντας από τη Δαλματία» έστειλε τον Παναθηναϊκό στο «Final-4» του Παρισιού σταματώντας το σουτ του Ζέλικο Ρέμπρατσα στο τρίτο (3ο) και τελευταίο παιχνίδι των πλέι-οφ για την είσοδο στην τελική τετράδα.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε με 65-64 μέσα στην Μπενετόν Τρεβίζο και πήρε το εισιτήριο για το «Final-4».
Τα αδέρφια Γιαννακόπουλοι είχαν επενδύσει δισεκατομμύρια δραχμές στον μεγάλο «αστέρα» του ΝΒΑ, Ντομινίκ Γουίλκινς.
Ο Αμερικανός αν και δυσκολεύτηκε μέχρι να βρει τα «βήματα» του στην ομάδα που ήθελε ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, πήρε τον Παναθηναϊκό στους «ώμους» του και τον οδήγησε με 35 πόντους στη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ.
Το τελικό σκορ του ημιτελικού ήταν 81-71 υπέρ του Παναθηναϊκού.
Στον τελικό τον περίμενε η Μπαρτσελόνα του Άϊτο Ρενέσες, ο οποίος και αυτός όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης πάλευε να σηκώσει την κούπα.
Σε έναν «δραματικό» τελικό, όπου παίζονταν μπάσκετ ενώ ο «μπασκετικός» χρόνος είχε σταματήσει, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να γίνει η πρώτη Ελληνική ομάδα η οποία σήκωσε το κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων του μπάσκετ.
Σε ένα «ρεσιτάλ» από λάθος αποφάσεις των διαιτητών, όλα κρίθηκαν από το… «κατοστάρι» του Στόγιαν Βράνκοβιτς και το «στοπ» στο σουτ του Μοντέρο, ενώ υπολείπονταν λιγότερα από πέντε (5) δευτερόλεπτα.
Με το σκορ να είναι 67-66 υπέρ των «πρασίνων» και το χρονόμετρο να σταματάει ξαφνικά στα 4.9 δευτερόλεπτα, ενώ οι «Καταλανοί» έφευγαν στον αιφνιδιασμό, ο Βράνκοβιτς σαν… «από μηχανής Θεός» έκανε το κόψιμο της καριέρας του!
Βρέθηκε από την επίθεση στην άμυνα, ξεπερνώντας σαν «εμποδιστής» τον πεσμένο Τζων Κόρφα, και κατάφερε να σταματήσει το «λέι-απ» του Μοντέρο.
Αν και η προσπάθεια των Ισπανών έπρεπε να μετρήσει καθώς η μπάλα είχε χτυπήσει στο ταμπλό και είχε κατεύθυνση προς το καλάθι, ο Βράνκοβιτς ήταν εκεί και με τα τεράστια χέρια του σταμάτησε την προσπάθεια του Μοντέρο.
Το χρονόμετρο σε όλη αυτή την διαδικασία δεν κουνήθηκε από τα 4.9 δευτερόλεπτα. Οι προσπάθειες του Μοντέρο και του Βράνκοβιτς έγιναν σε «νεκρό» χρόνο καθώς η γραμματεία, χωρίς να καταλάβει κανείς το γιατί, είχε σταματήσει τον χρόνο κατά την διάρκεια της επίθεσης της Μπαρστελόνα.
Αμέσως μετά το «κόψιμο» του Στόγιαν Βράνκοβιτς, η μπάλα πέρασε πάλι στα χέρια των παικτών της Μπαρτσελόνα οι οποίοι προσπάθησαν να εκδηλώσουν και νέα επίθεση. Μόνο τότε το χρονόμετρο άρχισε πάλι να λειτουργεί.
Παρά την νέα κατοχή της μπάλας, η Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε να εκδηλώσει νέα επίθεση και ο Παναθηναϊκός με σκορ 67-66 έγινε για πρώτη (1η) φορά πρωταθλητής Ευρώπης. Θα ακολουθούσαν άλλοι πέντε (5) τίτλοι μέχρι σήμερα.
Για τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ήταν το τέταρτο (4ο) κύπελλο που σήκωνε.
Με αυτόν το τίτλο οι προπονητές από την πρώην Γιουγκοσλαβία είχαν κατακτήσει τα κύπελλα πρωταθλητριών από το 1989 ως και το 1996!
Θα ακολουθούσε και ένα ακόμη την επόμενη σεζόν με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και τον Ολυμπιακό.
Μένοντας στο τελικό του «Παλαί ντε Μπερσί» να σημειώσουμε ότι η Μπαρτσελόνα διαμαρτυρήθηκε επίσημα για αλλοίωση του σκορ, επισημαίνοντας ότι έπρεπε να μετρήσει το καλάθι.
Μίλησαν μάλιστα και για Σέρβικο «λόμπι».
Οι διαιτητές Ντοριζόν και Βιρόβνικ κατάφεραν με τις αποφάσεις που πήραν… και δεν πήραν, να έχουν παράπονα και οι δύο ομάδες.
Από την πλευρά του ο Παναθηναϊκός υποστήριξε ότι ναι μεν μετρούσε το καλάθι του Μοντέρο αλλά προηγουμένως οι διαιτητές δεν σφύριξαν καταφανέστατες παραβάσεις των Ισπανών υπέρ του.
Σε κάθε περίπτωση ο Παναθηναϊκός άξιζε να σηκώσει το κύπελλο καθώς ήταν καλύτερος σε όλο το παιχνίδι.
Μνεία θα πρέπει να κάνουμε, εκτός από τον Ντομινίκ Γουίλκινς που φώναξε «παρών» και στον ημιτελικό και στον τελικό, στον Παναγιώτη Γιαννάκη ο οποίος στην τελευταία του «μπασκετική» χρονιά κατάφερε να σηκώσει το πολυπόθητο κύπελλο πρωταθλητριών. Κάτι παρόμοιο και για τον Τζων Κόρφα ο οποίος είχε πάει στο «Final-4» του 1993 με τον ΠΑΟΚ.
Στον τελικό πρώτος σκόρερ για τους «πράσινους» ήταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης.
1997 Ρώμη
Ολυμπιακός-Ίβκοβιτς
Όταν στις αρχές του 1997 ο Ολυμπιακός αποτέλεσε «θύμα» μεγάλης έκπληξης χάνοντας από τον ΒΑΟ στη Θεσσαλονίκη για το πρωτάθλημα Ελλάδος, κανείς δεν περίμενε ότι λίγους μήνες αργότερα οι Πειραιώτες θα σήκωναν και τις τρεις (3) κούπες που διεκδικούσαν.
Του πρωταθλητή Ελλάδος, του κυπελλούχου αλλά κυρίως του πρωταθλητή Ευρώπης!
Για να σηκώσει το κύπελλο πρωταθλητριών για πρώτη φορά στην ιστορία του ο Ολυμπιακός ταξίδεψε στη Ρώμη της Ιταλίας.
Όπως γράψαμε στην αρχή, ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή των ανθρώπων του οι οποίοι θέλανε «Γιουγκοσλάβο προπονητή» στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Αντικατέστησε τον Γιάννη Ιωαννίδη με τον «σοφό» Ντούσαν Ίβκοβιτς ο οποίος στην αρχή τουλάχιστον της σεζόν δεν μπορούσε να πάρει από τους παίκτες του το 100%.
Όταν όμως γύρισε το «κουμπί», ο Ολυμπιακός του «σοφού» δεν είχε αντίπαλο.
Πρώτα κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας και μετά ταξίδεψε στη Ρώμη για να σηκώσει το κύπελλο πρωταθλητριών.
Εκεί οι «Πειραιώτες» βρήκαν απέναντι τους στον ημιτελικό την Ολύμπια Λιουμπλιάνας και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να την νικήσουν με 74-65, κλείνοντας θέση για τον μεγάλο τελικό.
Στον άλλον ημιτελικό η Μπαρτσελόνα έβγαλε «νοκ-άουτ» την Βιλερμπάν, δίνοντας «ραντεβού» με τους «ερυθρόλευκους» στον μεγάλο τελικό.
Με ηγέτη τον Ντέϊβιντ Ρίβερς, ο Ολυμπιακός του Σέρβου προπονητή Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν άφησε «περιθώρια» αμφισβήτησης στους Ισπανούς.
Τους κέρδισε καθαρά με 73-58 και έφερε στην Ελλάδα την δεύτερη συνεχόμενη Ευρωπαϊκή κούπα!
Ταυτόχρονα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς μεγάλωσε τη λίστα με τους πρώην Γιουγκοσλάβους προπονητές οι οποίοι από το 1989 έως και το 1997 σήκωσαν το κύπελλο πρωταθλητριών στο μπάσκετ.
Μετά τους Μάλκοβιτς, Παβλίσεβιτς και Ομπράντοβιτς, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν αυτός που έγινε πρωταθλητής Ευρώπης με τον Ολυμπιακό.
Οι τέσσερις (4) αυτοί προπονητές σήκωσαν την κούπα του κυπέλλου πρωταθλητριών ανδρών από το 1989 μέχρι και το 1997.
Η παράδοση που ήθελε για εννέα (9) συνεχόμενα χρόνια το κύπελλο πρωταθλητριών στο μπάσκετ να το σηκώνουν μόνο Γιουγκοσλάβοι προπονητές έσπασε την επόμενη σεζόν.
Στον τελικό της σεζόν 1997-1998 βρέθηκαν η Κίντερ Μπολόνια του Ετόρε Μεσίνα και η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη.
1998 Βαρκελώνη
Κίντερ Μπολόνια – Μεσίνα
Για τον δικό μας Γιάννη Ιωαννίδη ήταν το έκτο (6ο) και τελευταίο του «Final-4».
Όπως και στα πέντε προηγούμενα, ο «ξανθός» δεν μπόρεσε να οδηγήσει την ΑΕΚ στην «κορυφή» της Ευρώπης.
Σαφώς καλύτερη, με μεγαλύτερο και ακριβότερο «ρόστερ», η Κίντερ Μπολόνια του Ετόρε Μεσίνα νίκησε την «Ένωση» με το «παιδικό» σκορ 58-44 και κατέκτησε το κύπελλο πρωταθλητριών του 1998.
Ο Ετόρε Μεσίνα ήταν αυτός τελικά που κατάφερε να «σπάσει» την κυριαρχία των πρώην Γιουγκοσλάβων προπονητών οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κέρδιζαν την κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης.